دانشگاه اراک
به گزارش ایسنا، دکتر ابوالقاسم دائی‌چیان، عضو هیئت علمی گروه مهندسی برق دانشگاه اراک طی یک طرح پژوهشی یک پنل شبیه‌ساز پرواز را طراحی و بدنه سخت‌افزاری آن را به مرحله ساخت رسانید.
این طرح کاملاً امکان به‌کارگیری در بخش دفاعی را دارد. ویژگی این طرح مقرون به صرفه بودن آن است؛ چرا که به علت هزینه و خطر بسیار زیاد نمی‌توان پرواز را در شرایط واقعی انجام داد، این برنامه به کاربران آموزش می‌دهد تا در مواقع خطر مثل زمین نشستن بدون موتور و نقص‌های کامل الکتریکی و هیدرولیکی توان کنترل شرایط را داشته باشند.
ویژگی منحصر به فرد این طرح تجربه حس واقعی‌تر پرواز نسبت به طرح‌های مشابه است و با قابلیت دقیق تر شبیه‌سازی شرایط آب و هوایی در نقاط مختلف امکان آموزش به وسیله آن پویاتر انجام می‌شود.
این شبیه‌ساز دارای یک کنسول استاد است که می‌تواند شرایط مختلف پروازی (مانند شرایط مختلف آب و هوایی و خرابی‌های مختلف در سیستم هواپیما) را برای کارآموز ایجاد کرده و به کاربران آموزش می‌دهد تا نحوه کنترل هواپیما، اثرات دیگر سیستم‌های پرواز و نحوه کنترل هواپیما در شرایط و عوامل خارجی نظیر چگالی هوا، آشفتگی، باد، ابر، بارش و … را فرا گیرند. این شبیه‌ساز همچنین در کنار آموزش به خلبانان می‌تواند در طراحی و توسعه هواپیما و تحقیق در مورد ویژگی‌های هواپیما و ویژگی‌های کنترل حمل و نقل مورد استفاده قرار گیرد.
هسته اصلی نرم‌افزاری این طرح، نرم‌افزار flight simulator است که البته نرم‌افزارهای زیادی برای ارتباط بهتر آن با سخت افزار و همچنین کنسول استاد برای آن طراحی شده است.
بر اساس اعلام وزارت علوم، این پنل علاوه بر ایجاد زمینه آموزش خلبانی، بستری برای تفریح و سرگرمی نیز فراهم آورده است.
برگرفته از: http://www.isna.ir/news/98122720502/
پی نوشت:
جای تعجب دارد که وزارت علوم، چگونه این دست پروژه ها را به صورت طرح پژوهشی پذیرفته و از آن به عنوان پشتیبان بخش دفاعی یاد می کند. طبق اصول، طرح پژوهشی اگر بر لبه علم جهان حرکت نکند باید حداقل بر لبه علم و فناوری داخل کشور حرکت کند. بیش از 15 سال است که کارهای کاملاً مشابه و البته بسیار حرفه ای در بخش های دولتی و خصوصی انجام می شود و حتی مجوزها و گواهینامه های آموزشی از مراجع ذیربط اخذ نموده اند. در حال حاضر و با سرمایه گذاری بلند مدت، نرم افزار و سخت افزار کاملاً بومی شبیه ساز پرواز هواپیما و بالگرد توسعه یافته و در حال بهره برداری است. نواقص زیادی وجود دارد که شایسته تعریف و حل در قالب طح های پژوهشی است. واقعیت این است که هنوز کشورمان موفق نشده یک شبیه ساز پرواز با استاندارد بالا بسازد و دانشگاه های می توانند در دستیابی به این هدف بسیار موثر باشند.
حال به خبر توجه کنید که دانشگاه با استفاده از برنامه تجاری و عمومی Flight Simulator X داعیه توسعه شبیه ساز پرواز دارد و از آن بدتر که آنرا پشتیبان سیستم دفاعی کشور عنوان میکند و از هر دو اینها بدتر آنکه برخی از مدیران ارشد نیز به دلیل عدم آشنایی تخصصی با فناوری و تاریخچه آن در کشور و فقدان مشاور معتمد، این حرفها را باور داشته و مبنای موضعگیریها و تصمیمات آتی خود می دانند.
طی چند سال گذشته و در نبود اتصال شبکه علمی کشور (به دلایل متعدد که جای بحث دارد) سبب شده تا انرژی محققین و پژوهشگران جوان و با استعداد کشور صرف موازی کاری شده و انباشت علمی و فناوری که شرط توسعه است، حاصل نگردد. این یک حکایت تکراری است و هر بار سازندگان شبیه ساز، اذعان دارند که کشور را از این فناوری بی نیاز کرده اند! به مصادیق زیر توجه فرمایید (موارد بیش از اینهاست):
در سال 1398، ادعای ساخت پیشرفته ترین نوع شبیه ساز پرواز در پارک علم و فناوری دانشگاه آزاد. (رجوع کنید به: http://www.iscanews.ir/news/1043028/)
در سال 1397، طراحی دستگاه شبیه ساز پرواز در سلماس که سازنده معتقد است با ساخت آن دیگر کشور به این فناوری وابستگی ندارد. (رجوع کنید به:https://www.khabaronline.ir/news/776576/)
در سال 1396، ادعای ساخت شبیه ساز پروازی برای اولین بار در ایران در دانشگاه تربیت مدرس که تبلیغ بسیار گسترده ای هم به همراه داشت. ( رجوع کنید به: https://www.yjc.ir/fa/news/6239866/)
در سال 1393، محققان در سازمان صنایع هوایی اعلام کردند که شبیه ساز پرواز با بالاترین درجه آزادی ساخته اند و بی نیازی از اعزام دانشجو به خارج (رجوع کنید به: https://www.mehrnews.com/news/2422563/)
